Rubella
Geplaatst op 15 november 2022
>> DE ZIEKTE
Rubella, beter gekend als ‘rodehond’, is een alom bekende en verspreide kinderziekte. Ze wordt verspreid door een virus dat via neusslijm of speeksel andere kinderen besmet.
>> EFFICIËNTIE
Is het rubellavaccin efficiënt? Deze vraag moeten we zowel stellen voor elke gevaccineerde apart als voor de samenleving in haar geheel. Uiteraard zal het grootste deel van de gevaccineerden antistoffen tegen het ingespoten virus ontwikkelen. Dit is het geval in ruim 95 %. Dit betekent echter tegelijk dat er ook die andere vijf procent zijn die, zelfs na herhaling van het vaccin, geen antistoffen vormen.
Een ander probleem is dat de antistoffen na vaccinatie stilaan blijken af te nemen, zodat na verloop van tijd een punt komt waarop de gevaccineerde vrouw niet meer over voldoende afweer beschikt om veilig zwanger te worden. Dit is het geval voor 15% van de vrouwen, 6 tot 8 jaar na vaccinatie. Gelijklopend hiermee heeft men vastgesteld dat sommige vrouwen na contact met het virus van in het begin te weinig antistoffen aanmaken om veilig te zijn. Dit is duidelijk meer het geval bij gevaccineerde vrouwen (19,4%) dan bij niet gevaccineerde (10,6%).
Dit alles strookt met de ontdekking van een Amerikaanse professor die vaststelde dat gevaccineerde personen ongeveer vijf maal meer risico lopen om tijdens hun leven opnieuw met het rubellavirus besmet te worden dan niet gevaccineerden. Hieruit blijkt dus dat men na vaccinatie wel eens met een vals gevoel van veiligheid kan rondlopen, met alle gevolgen van dien. Gevaccineerde vrouwen zullen zich immers tijdens een zwangerschap niet meer echt hoeden voor contact met rodehond, ze zijn immers gevaccineerd, dus kan er niks meer gebeuren ... Er zijn dan ook ettelijke gevallen beschreven van gevaccineerde vrouwen die toch nog besmet werden tijdens de zwangerschap en een gehandicapt kind ter wereld brachten.
Natuurlijk zullen niet alleen vrouwen besmet worden. Een klein voorbeeldje kan dit illustreren. Een Amerikaanse legereenheid werd als proef ingeënt tegen rodehond. Drie tot vier maand later was 80% van de eenheid ziek ... door rodehond!
Hoe lang de bescherming door vaccinatie aanhoudt, is een moeilijke vraag. Er werden antistoffen aangetroffen tot 17 jaar na vaccinatie.
De vraag is echter of dit resultaat werkelijk toe te schrijven is aan de inenting. Zowel de Duitse als Amerikaanse experten hebben er immers op gewezen dat het peil van de antistoffen in de loop der jaren terug opflakkert door contact met het virus zoals dit vrij in de natuur voorkomt. Met andere woorden: indien het virus niet meer onder de bevolking zou circuleren, zou dit wellicht een negatief effect hebben op de weerstand van ieder van ons tegen de ziekte. Als enig alternatief hierop stellen sommige wetenschappers voor om levenslang om de paar jaar opnieuw te vaccineren. Voorwaar een weinig rooskleurig vooruitzicht!
Hiermee belanden we bij de vraag wat het effect van het rubellavaccin is op de samenleving. Vooreerst moet opgemerkt worden dat, nog voor met enige vaccinatiecampagne gestart werd, in de VS tot 85% van de bevolking antistoffen had tegen de ziekte. Bij ons gelden dezelfde cijfers. Eender welke campagne kan dus hoogstens de overige 15% ten goede komen. Inderdaad heeft men in de VS gezien dat het aantal inwoners met antistoffen steeg met 10% na een streng doorgevoerde, jarenlange campagne. Daar staat tegenover dat, zowel in Engeland als in Zwitserland, de stijging van het aantal burgers met antistoffen niet gevolgd werd door een vermindering van het aantal baby’s met aangeboren afwijkingen. In zoverre is de hele peperdure vaccinatiecampagne dus een maat voor niets geweest. Daarbij komt nog dat men naast rodehond nog verschillende andere infecties kent die aangeboren afwijkingen veroorzaken. Tegen deze infecties helpt het rubellavaccin uiteraard niet.
>> VEILIGHEID
Ook bij de veiligheid van het vaccin moeten we even stilstaan. Ongewenste reacties komen voor bij 50% van de gevaccineerden binnen de drie weken na inenting. Een aantal neveneffecten zijn in de wetenschappelijke literatuur beschreven.
Vermelden we hierbij pijn en ontsteking van de gewrichten. Meestal is deze verwikkeling van voorbijgaande aard, maar er zijn gevallen bekend waar het probleem jarenlang aanhield.
Zenuwontstekingen in de arm of de rug zijn waargenomen. Hetzelfde geldt voor ontstekingen van aders en spieren.
Ook een aanslepend vermoeidheidsgevoel is beschreven. Een probleem dat eigen is aan de ingreep is dat men vrouwen kan besmetten door een vaccinatie in het begin van hun zwangerschap, dus in de gevaarlijke periode, wanneer zij zich niet van hun toestand bewust zijn. Andere auteurs twijfelen dan weer aan het risico van dergelijke ingreep.
Men kan natuurlijk eindeloos discussiëren over wat nu het gevaarlijkste is: de risico’s van de ziekte of die van het vaccin. Het laatste woord is hier zeker nog niet gevallen. Zeker is echter dat men door het vaccineren het risico schept dat men op latere leeftijd, als volwassene, vatbaar is en de ziekte doormaakt. Dit komt vooral omdat niet-gevaccineerden in een sterk gevaccineerde bevolking minder kans krijgen om met het natuurlijk virus in contact te komen. Het is bekend dat kinderziekten op volwassen leeftijd veel meer risico’s meebrengen dan op kinderleeftijd.
Voor de campagnes was het virus op een natuurlijke wijze constant bij de bevolking aanwezig (‘endemie’), zodat bijna iedereen ermee in contact kwam en afweerstoffen opdeed. Door het vaccineren evolueren we naar een toestand waarbij kleinere groepjes van de bevolking niet immuun zijn. Dit leidt tot vlagen van opflakkering (‘epidemie’) waarbij de ziekte, in volle hevigheid, door bepaalde streken trekt.
Wil je meer weten over rubella? Bekijk dan zeker deze presentatie:
Lees ook de uitgebreide versie met een meer wetenschappelijke achtergrond: klik hier.
BESLUIT
Wanneer we al deze bedenkingen op een rijtje zetten moeten we ons toch enige vragen gaan stellen. Is rode hond werkelijke zo’n vreselijke aandoening dat ze al de kosten en inspanningen van een vaccinatiecampagne waard is?
In een handboek voor geneesheren lezen we:
‘Rubella is een acute goedaardige infectieziekte ... De symptomen zijn weinig ernstig ... De koorts duurt gewoonlijk niet langer dan 48 uur en gaat zelden boven de 39° ... De prognose is uitstekend ... Meestal is geen behandeling nodig ... Immuniteit na het doormaken van de ziekte duurt waarschijnlijk levenslang ...’
Het is dus duidelijk dat op zich de aandoening alle heibel die er rond gemaakt wordt niet waard is. Het enige echte risico is de besmetting van zwangere vrouwen tijdens de eerste drie maanden van hun zwangerschap.
We komen dus terug bij de vraag: welke is de zekerste, de veiligste en de voor de samenleving goedkoopste beveiliging hiertegen? We kunnen met zekerheid stellen dat het doormaken van de ziekte op jonge leeftijd de grootste kans geeft op het verwerven van weerstand, welke bovendien langer (levenslang) aanhoudt dan na vaccinatie, met een minimum aan risico’s, en met als enige kost de prijs van een fles hoestsiroop. Hoe kan een vaccinatiecampagne hier tegen opwegen, met de risico’s van het vaccin, met de sommen geld die deze vaccins de gemeenschap (dus de belastingbetaler) kosten, met de risico’s van een onvoldoende reactie op de inenting, met de risico’s van epidemies bij volwassenen... De enigen die aan dergelijke campagnes voordeel hebben, lijken eerder de groepen die daardoor hun maatschappelijke positie bestendigen, en de farmaceutische firma’s die er een aardige duit aan verdienen.
Een vraag die tot nu toe veel te weinig gesteld is, is: zijn kinderziekten alleen maar een vergissing van de natuur, om kleine kinderen te pesten, of hebben zij ook voordelen?
Het blijkt inderdaad dat kinderziekten helpen bij het rijper worden van het afweersysteem van kinderen. In ieder geval is het de ervaring van heel wat ouders dat zoon of dochter lief na zijn/haar kinderziekte plots met grote sprongen vooruit gaat, niet alleen lichamelijk maar ook emotioneel en verstandelijk.