Vaccinatie en nieuwe epidemieën

Steeds weer worden niet-gevaccineerde kinderen en volwassenen met de vinger gewezen, als zouden zij de oorzaak zijn voor het opduiken van infecties. Er gaat geen epidemie voorbij of het niet ingeënte deel van de bevolking krijgt de schuld. Totaal ten onrechte echter, om twee redenen.

Ten eerste: ook wie ingeënt is kan nog besmet worden met de ziektekiem waartegen hij/zij is ingeënt, en die kiem doorgeven aan anderen, zelfs als die persoon zelf niet ziek wordt. Je slijmvliezen worden namelijk niet beschermd door de antistoffen die ontstaan door vaccinatie, dus kunnen die kiemen via speekseldruppeltjes nog steeds verspreid worden na vaccinatie.

Maar er is meer aan de hand:

Uit enkele recente studies blijkt dat juist massavaccinatie verantwoordelijk is voor nieuwe opstoten van zowel virale als bacteriële infecties! Hoe kan dat nu?

Eigenlijk is dit niet zo moeilijk te begrijpen. Ziektekiemen passen zich constant aan aan nieuwe situaties. Ze zoeken en vinden vluchtroutes voor de bestaande antistoffen die hen het leven moeilijk maken. Dat gebeurt door minieme wijzigingen in het genetisch materiaal van deze kiemen. Daardoor worden onder andere de eiwitten geprogrammeerd die zich op de oppervlakte van de kiem bevinden. En juist die eiwitten moeten herkend worden door antistoffen om zich te kunnen hechten op die bacterie of dat virus. Eenmaal een kiem op die manier gemerkt is door de antistoffen, kunnen de immuuncellen in actie treden die deze kiemen opruimen. Wanneer echter de oppervlaktestructuur van de kiem verandert wordt ze niet meer herkend door de bestaande antistoffen, en blijft de ziektekiem ongemoeid. Door de natuurlijke selectie zullen net die kiemen gaan overheersen waartegen we geen antistoffen, en dus geen natuurlijke immuniteit hebben. Ze kunnen zich gaan vermeerderen, andere personen besmetten, en voor een nieuwe opstoot van de ziekte zorgen.  

Bij virussen gebeuren deze veranderingen in het genetisch materiaal constant en is het fenomeen dus goed gekend. Dit is de reden dat bijvoorbeeld griepvirussen elke winter weer verschillen. Recent bleek echter dat het bij bacteriën al niet veel beter is, hoewel aan een trager ritme. Een Chinese studie van 2015 (1) analyseerde 55 verschillende stammen van de kinkhoestbacterie (Bordetella pertussis), uit verschillende landen (China, Finland, Nederland) en uit verschillende periodes, van 1949 tot 2010. Deze kiemen werden tot op het bot ontleed, hun volledige genetische structuur werd blootgelegd. Daar konden de onderzoekers enkele onthutsende conclusies uit trekken.

Ten eerste bleek dat massavaccinatie zelf een belangrijke stimulans was voor de genetische wijzigingen die optraden: veranderingen van de genen, en verlies van genen. Met andere woorden: hoe meer men vaccineert, hoe sneller de kiemen wijzigen, kiemen waartegen geen natuurlijke immuniteit bestaat en die dus een nieuwe epidemie kunnen uitlokken! Dit effect was het duidelijkst in de landen waar het meest gevaccineerd werd, en veel minder in landen waar de vaccinatiedruk minder hoog lag.

Ten tweede bleek, voor wat de kinkhoestbacterie betreft, deze evolutie duidelijk versneld te zijn sinds de invoering van het acellulaire kinkhoestvaccin in de jaren 90. Dit vaccin werd ingevoerd omwille van de vele, ernstige nevenwerkingen van het oude, 'whole cell' vaccin. Het werd aangekondigd als veel veiliger dan het oude vaccin. De “grote vooruitgang” op gebied van veiligheid blijkt nu dus een gitzwarte keerzijde te hebben.  

Bovendien blijken sommige van die nieuwe stammen méér gifstoffen te produceren dan de oude, waardoor ze meer ziekmakend zijn. Andere wijzigingen in de bacterie bemoeilijken de reactie van ons immuunsysteem en zorgen voor een langere aanwezigheid in het lichaam.

Nog een vaststelling is dat er geen geografische verschillen bestaan tussen de bacteriën. Of het nu gaat over China of Finland, wanneer hetzelfde vaccinatieregime wordt aangehouden, krijgt men hetzelfde resultaat, ook op verschillende tijdstippen. In China is men bijvoorbeeld veel later begonnen met de invoering van het acellulaire vaccin (2012), en daar worden de nieuwe varianten van de bacterie eveneens pas teruggevonden na deze invoering.

Het type kinkhoestbacterie dat men terugvindt, blijkt dus niet samen te hangen met een bepaald tijdstip (jaar), noch met de plaats (geografische ligging), maar zeer duidelijk met de gevolgde vaccinatiepolitiek. 

De genetisch gewijzigde stammen blijken zich ook snel te verspreiden, ook over landsgrenzen heen.

Een andere publicatie (2) beschrijft twee kinkhoestbacteriën bij wie de beide belangrijkste antigenen, nodig voor de herkenning door antistoffen opgewekt door het acellulaire vaccin, gewoon afwezig waren. Daardoor had het vaccin bij beide patiëntjes ook niet kunnen werken. Een van deze antigenen, pertactin, is tegenwoordig in de VS bij quasi alle onderzochte kinkhoestbacteriën afwezig. Dergelijke bacteriën zijn zowel bij gevaccineerden als bij niet-gevaccineerden teruggevonden.